Agile was ooit de perfecte oplossing voor verstarde bureaucratische organisaties en inflexibele leiderschapsstijlen. Het bood teams de mogelijkheid om snel en doeltreffend samen te werken. Maar ergens onderweg zijn we de richting kwijtgeraakt. Wat begon als een revolutie tegen starre structuren, is verworden tot een systeem vol rituelen en voorschriften. Laten we samen onderzoeken waarom ik geloof dat Agile uiteindelijk is vastgelopen. 

Een afvinklijstje geworden 

Wat begon als een mindset, veranderde in een strak proces. Dagelijkse stand-ups, sprints en backlog refinement werden betekenisloze rituelen. Teams volgden blindelings de procedures, zonder de kernwaarden van Agile werkelijk te omarmen. De focus op flexibiliteit, samenwerking en continu leren verdween achter een muur van lijstjes afvinken. 

Opschalen zonder cultuurverandering 

Veel bedrijven probeerden Agile op grotere schaal toe te passen met frameworks zoals SAFe, zonder de onderliggende cultuur aan te passen. Het resultaat? Meer bureaucratie en precies die top-down managementstructuur waar Agile juist tegen in opstand kwam. Opschaling zonder cultuurverandering creëerde een traag, log systeem dat niet wendbaar bleek. 

Snelheid boven waarde 

Het principe van “iets opleveren, ook al is het niet perfect” werd vaak verkeerd opgevat als “opleveren om het opleveren.” Teams haastten zich om ‘iets’ te leveren, ongeacht de waarde die dit toevoegde. Activiteit werd verward met impact, waardoor Agile verviel tot een bezigheidstherapie: iedereen druk bezig, maar zonder echte waardecreatie. 

Gebrek aan leiderschapssteun 

Agile vraagt om vertrouwen en autonomie, zaken waar veel managers moeite mee hebben. Controle loslaten is eng, en zonder de volledige inzet van leidinggevenden faalde Agile regelmatig. Teams liepen vast door micromanagement en een gebrek aan ondersteuning, waardoor de beloofde autonomie betekenisloos bleef. 

Consultants en commercie 

Consultants zagen in Agile een manier om geld te verdienen en maakten er een product van. Het werd gehypet als het ultieme wondermiddel, waarbij ironisch genoeg de fouten van mislukt verandermanagement werden herhaald—iets waar Agile nu juist tegenin ging. Agile werd een gouden kooi vol regels en processen, zonder de oorspronkelijke geest van verandering. 

De menselijke maat vergeten 

Het oorspronkelijke Agile Manifesto stelde mensen en interacties boven processen en tools. In de praktijk werd de menselijke kant echter vaak genegeerd. Teams kregen te maken met onrealistische deadlines, wat leidde tot burn-outs en verminderde betrokkenheid. Het welzijn van medewerkers werd ondergeschikt aan de behoefte om maar te blijven leveren, terwijl juist dat welzijn de motor van succes had moeten zijn. 

Hoe nu verder? 

Agile faalde niet uit zichzelf, maar door slecht leiderschap, misinterpretaties en een te grote nadruk op processen in plaats van mensen. Werkelijke verandering begint niet met een framework, maar met authentiek leiderschap en de moed om oprechte vragen te stellen, zoals: “Hoe gaat het echt met je?” en de antwoorden serieus te nemen. 

Het is tijd om de focus op wondermiddelen achter ons te laten en ons te richten op een cultuur en mindset die blijvende verandering mogelijk maakt. Het draait niet om Agile, SAFe of welk ander framework dan ook. Het draait om mensen, samenwerking en echte, oprechte verandering.